Een belangrijke pijler voor werkgeluk is de pijler van voldoening. Voldoening in die zin dat mensen resultaat willen behalen in hun werk. Maar ook zeker voldoening in de zin van zingeving. Denk aan vragen zoals:
– Waar kom je ’s ochtends je bed voor uit?
– Maakt je werk verschil voor anderen? Binnen en buiten je organisatie?
– Maakt je werk deel uit van een groter geheel, doel?
Ik hield en houd van mijn werk. Het laten groeien van mensen en organisaties geeft me zeker voldoening. Wanneer ik hoor dat ik voor iemand echt het verschil heb gemaakt, groot of klein, voor organisatie of individu. Dat is waar ik mijn bed voor uit kom.
Toch voelde ik de behoefte om werk te doen waarbij ik directer en een groter gevoel had van een bijdrage leveren aan de wereld om me heen, een groter gevoel van maatschappelijke betrokkenheid. Jaren bleef dit knagen, maar echt actie ondernemen? Nee hoor, want ik had het veel te druk vond ik zelf voor vrijwilligerswerk en voor de functies die ik voorbij zag komen bij organisaties die hier voor mijn gevoel meer invulling aan gaven, had ik meestal niet de goede achtergrond en miste ik de juiste netwerken.
In actie
Toch heb ik een paar jaar geleden besloten dat ik toch echt eens in actie moest komen. Want het gevoel bleef knagen. En dat heb ik gedaan. Niet door een andere baan of heel ander werk te gaan doen. Nee, ik vond deze aanvulling uiteindelijk toch in vrijwilligerswerk. Soms heb ik wel eens het gevoel van…..oef Inge…..je werkt al best wel heel veel uren voor je bedrijf, zou je dit wel doen? Een extra avondje thuis op de bank met een boek is ook wel fijn. Maar ik merk meer en meer wat het me in positieve zin brengt.
Zo ben ik zeer geïnteresseerd in klimaat en milieu gerelateerde zaken. Maar betaald werk in die hoek zat er niet in. Door het invullen van een bestuursfunctie met een focus op HR binnen een milieuorganisatie, kan ik nu toch mijn steentje bijdragen. Ook al voel ik me soms ook wel een beetje dom tussen de vele mensen die echt zoveel meer inhoudelijke kennis hebben over klimaat en milieuzaken en politiek…. Maar ik leer steeds meer (ook super goed dus weer voor mijn persoonlijke ontwikkeling). En soms is het ook juist handig dat ik inhoudelijk nog veel te leren heb. Want ook onze doelgroepen hebben niet altijd alle kennis. En hoe maak je mij en hen iets duidelijk?
Daarnaast speel ik een rol bij een geschillencommissie van een aantal woningcoöperaties en heb ik als taalmaatje twee geweldige jonge vrouwen uit Eritrea geholpen bij het leren van onze taal. De impact die deze twee activiteiten op me zouden hebben had ik vooraf niet kunnen bedenken. Want klachten had ik ook al eerder behandeld bij mijn werk bij een verzekeringsmaatschappij en ontwikkelen van mensen was mijn werk tenslotte. Tja….dat bleek toch wel iets anders te zijn.
Leven in een bubbel
Om eerlijk te zijn besef ik steeds meer dat mijn leven zich (en dan ben ik toch echt halverwege de 40) echt heel erg in een bubbel afspeelt. Overigens was ik me altijd wel bewust van het feit dat ik in gelukkige omstandigheden ben opgegroeid en nog leef. Opgegroeid in een warm gezin en huis met grote tuin op het platteland, gestudeerd aan de Universiteit, leuke werkgevers gehad en ook nu een heerlijke woning in een klein dorp op het platteland. Met vrienden die veelal in eenzelfde soort bubbel zitten. Natuurlijk heb ik ook pittige dingen meegemaakt, zoals het verlies van dierbaren die veel te jong waren om weg te vallen. Maar dat haalt me niet weg uit mijn bubbel.
Maar de rollen bij de woningcoöperatie en als taalmaatje hebben me in contact gebracht met mensen en situaties in een heel andere sociaal maatschappelijke bubbel. De klachten bij een woningcoöperatie hebben me echt de ogen geopend met betrekking tot de woningproblematiek in ons land. Zeker toen ik net begon had ik regelmatig buikpijn van sommige dossiers. Mensen die echt in heel schrijnende omstandigheden zitten en we toch geen goed nieuws kunnen brengen. Waardoor ze in omstandigheden moeten blijven die je ze echt niet gunt. Ik begrijp echter dat er regels zijn en waarom ze er zijn, hoe moeilijk de consequenties ervan soms ook zijn. De regels geven me ook houvast om in ieder geval iedereen zo gelijk mogelijk te behandelen. Wat niet wegneemt dat ik hoop dat we ooit een Nederland de situatie krijgen dat iedereen een woning krijgt waar hij of zij zich echt fijn voelt.
De 2 vrouwen uit Eritrea (ik had serieus nog nooit van het land gehoord…) zijn inmiddels vriendinnen van me geworden. Maar hen leren kennen heeft me inzicht gegeven in hoe complex onze maatschappij is. Zeker wanneer je er niet bent opgegroeid. Want los van de complexiteit van onze taal, lopen ze tegen zoveel dingen aan waar ik me niet bewust van was. Voor mij zo vanzelfsprekende zaken rondom bankieren bijvoorbeeld. Maar ook sommige brieven. Je krijgt geld wat je volgens de brief mag besteden aan “Sociaal maatschappelijk culturele activiteiten”. Ik heb toch echt even moeten googlen op de website van de gemeente om te ontdekken waar je je geld dan eigenlijk nu precies aan mag uitgeven. En leg maar eens uit aan mensen die supertrots zijn dat ze zelf werk hebben gevonden en voor hun gevoel echt een bijdrage kunnen leveren aan de Nederlandse maatschappij ineens fors aan de belastingdienst moeten betalen. Want voorheen hadden ze een uitkering met allerlei toeslagen en die zijn nu niet meer (of veel minder) van toepassing. Maar ik snap heel goed dat je er niet aan hebt gedacht om dat op tijd door te geven aan de belasting. En waarom zou ik verder gaan studeren? Als ik geld verdien heb ik meer dan wanneer ik een studie volg zeggen je vrienden. Tja, dat is op de korte termijn zeker waar.
Naast deze eye-openers over dat wat voor mij heel vanzelfsprekend en logisch is voor anderen echt heel anders is. Maar al deze dingen brengen me vooral veel kennis, begrip, warmte ( heb ik er ineens een paar “zussen” bij zoals ze me noemen), dankbaarheid en heerlijk eten! Wel eens een soort grote pannenkoeken met stoofvlees erop met je handen gegeten en geprobeerd dat netjes te doen? Pfff……
“Hoe doe je dat?”
Jeetje Inge, zeggen velen als ze horen wat ik doe. Hoe doe je dat? Ja, het kost me tijd, de ene week meer dan de andere hoor. Maar wat ik de afgelopen jaren ook heb geleerd is dat je in je tijd veel meer kunt doen dan je vaak denkt. En dan denk ik aan de vrouw gisteren achter het loket bij de Voedselbank waar ik gisteren voor iemand een voedselpakket ging ophalen. Ik weet dat zij, haar man en haar zoon ongelofelijk veel doen voor de vluchtelingen in onze gemeente en ook hier kwam ik haar tegen. Voor hen moet het vrijwilligerswerk bijna een fulltime bezigheid zijn. Maar ze stralen zoveel passie uit voor wat ze doen. Ik heb ongelofelijk veel bewondering voor hen. En als ik soms even denk…pff….iets meer rust zou fijn zijn, denk ik ook aan hen.
Uit mijn bubbel stappen geeft me het gevoel dat ik meer in de maatschappij sta. Het geeft me heel veel voldoening….en daar hoef ik dus echt geen nieuwe baan voor te zoeken….
